The Horus Heresy 01: Horus Rising

Dan Abnett
The Black Library, 2006, 416 blz.

De mens die me de Eisenhorn-trilogie (Xenos, Malleus, Hereticus) aangeraden had, vroeg me wat ik ervan vond.

“Goed”, zei ik.

“Wat precies?” vroeg hij.

Dat ik het in het algemeen goed vond, en dat ik zeker wat verder wou lezen in het Warhammer 40,000-universum, en dat ik eigenlijk wel meer wou weten over de hele mythologie en de hele achtergrond. Waarop hij het niet moeilijk had om me de Horus Heresy-reeks aan te raden.

In Warhammer 40,000 is de Keizer de heerser van de mensheid, leidt hij een miljoen werelden vanop zijn Gouden Troon op Terra. Maar de Gouden Troon is een machine die de Keizer in stasis in leven houdt, al meer dan honderd eeuwen lang. De Keizer raakte dodelijk gewond in een conflict met zijn favoriete zoon, Horus.

Hoe het zover kwam, en wat er precies gebeurde, daar heeft The Horus Heresy het (hoop en vermoed ik) over. In Horus Rising begint het verhaal alvast nét nadat de Keizer het opperbevel over zijn legers heeft doorgegeven aan zijn zoon Horus, die als Warmaster voortaan de kruistocht overneemt.

Niet zonder moeite: zelfs een kruistocht is niet zwart-wit. Horus heeft problemen, meer dan veel. Legt hij wel de juiste prioriteiten? Hij is niet zijn vader — die is for all intents and purposes wég — maar  hoe balanceert hij de diplomatische relaties met zijn vroegere evenknieën? Godsdienst en bijgeloof zijn verbannen, maar kan dat eigenlijk wel? En hoe gaat hij ermee omgaan als hij fouten maakt?

Drie delen, in Horus Rising, en drie keer een situatie die anders had aangepakt kunnen worden. Een wereld waar de inwoners al duizenden jaren van denken dat ze de echte Aarde zijn en de heerser de echte Keizer, een wereld waar aliens zijn die gehakt maken van Space Marines, en een menselijke beschaving die eeuwen geleden een pad van vrede en samenwerking met aliens koos in plaats van rechtlijnige kruistochten en vernietiging.

En in elk van de drie delen komen we dingen te weten die het uiteindelijke lot van Horus en zijn legioen voorafspiegelen.

Abnett introduceert een aantal interessante figuren, naast Horus zelf natuurlijk.

Garviel Loken, zo ongeveer het hoofdpersonage van het boek, is kapitein van de 10de compagnie van de Luna Wolves, het legioen van Horus. Loken is geen typische volg-bevelen-Space Marine: hij stelt zich vragen bij allerlei — het is ook net daarom dat hij één van de vier leden van de Mournival wordt, een informele groep raadgevers voor Horus.

Loken is al een beetje een buitenstaander, nieuw in de intieme kring van Horus, maar Euphrati Keeler en Ignace Karkasy zijn buitenstaanders in het hele leger. Zij zijn remembrancers, respectievelijk een soort fotografe en een dichter, erop uitgestuurd om te documenteren en geschiedenis te schrijven. En ze komen meer tegen dan ze eigenlijk ooit hadden willen tegenkomen.

Spannend, en goed geschreven, vond ik. Het is misschien een beetje fishy dat de rest van de boeken in de reeks door allemaal verschillende mensen geschreven zijn, want Abnett ligt me wel, maar hey, dat is een probleem voor dan, dan.