The Final Empire

Gelezen op

Brandon Sanderson
Tor Books, 2006, 544 blz.

Maar allez, hoe is dat nu mogelijk? Dit is gelijk een heel goed begin van een hele serie, en ik had er nog nooit van gehoord? Ik was een paar boeken aan het lezen (euh, drie boeken: één op de Kindle, één op de telefoon en één op de cyberPad), en toen kwam ik voorbij deze reactie op Reddit, en dacht ik: toe maar, eentje erbij kan geen kwaad.

En dan ben ik beginnen lezen aan boek 1 en heb ik na de eerste twee hoofdstukken maar meteen de hele reeks in de Wolk Van Kindle gezet.

Een fijn boek, zowaar. Met standaardingrediënten (haal boven die Helden Zonder Ouders, haal boven het Langzaam Gewonnen Vertrouwen, haal boven het Duizendjarige Rijk Met Schimmige God-Koning, haal boven de Wetenschappelijkachtige Magie), maar wel bijzonder aangenaam geschreven. Personages van vlees en bloed, een wereld van vlees en bloed, zowaar méérdimensionele relaties en problemen en dingen: ayup, right up my alley.

Het zou in de verre toekomst kunnen zijn, het zou ook in een andere wereld kunnen zijn, maar ’t maakt eigenlijk niet uit. De wereld wordt al duizend jaar geregeerd door de Lord Ruler, die zichzelf een splinter van God noemt. Er is adel die zich bezighoudt met politiek onder elkaar en bals, en dan zijn er skaa. Skaa zijn iets tussen lijfeigenen en slaven en kastelozen: minder waard dan een huisdier, niet het minste recht op wat dan ook.

De wereld is al duizend jaar donker: ’s nachts is er mist die alles bedekt, en niemand durft buiten gaan. Overdag is de hemel grijs en de zon rood; er zijn geen groene planten meer, geen bloemen, en er valt voortdurend as uit de hemel.

Vin is een weesmeisje, die (nauwelijks) overleeft in een dievenbende in de hoofdstad, tot ze opgepikt wordt door een bende met iets meer ambitie dan gewoon stelen: ze willen het hele regime overhoop gooien.

In de wereld van Sanderson zijn er verschillende soorten magie. De soort die Vin kan, heet allomancie: magie dor middel van metalen. De meeste allomancisten (allomanciërs?) kunnen één soort magie: als ze ijzer opeten en intern “verbranden”, kunnen ze metaal wegduwen; met staal kunnen ze metaal naar hen trekken; met tin kunnen ze hun zintuigen alerter maken; met zink kunnen ze emoties heftiger maken, …

En dan zijn er Mistborn, die alle soorten magie kunnen doen. Zoals Vin.

Degelijk, mijn gedacht. En benieuwd naar het vervolg.

2 reacties to “The Final Empire”

  1. Pingback: Mistborn: The Hero of Ages | Boeggn

  2. Pingback: Gelezen, augustus 2012 — Michel Vuijlsteke's Weblog

  3. Pingback: Gelezen: The Alloy of Law [2] - Michel Vuijlsteke's weblog

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *