Les technopères 5: La secte des techno-évêques

Alexandro Jodorowsky (tekst) - Zoran Janjetov (beeld) - Fred Beltran (kleur en cover).
Les Humanoïdes Associés, 2003, 48 blz.

Yep: opnieuw pas vanaf pagina 12 het vervolg van de jonge jaren van Albino. Deze keer had het te maken met een soort aanval van kometen die een vrouw zwanger wilden maken. Of zoiets.

Afijn. Albino-in-het-verleden komt op nog maar eens een nieuwe onoverwinnelijk geachte plaats terecht. Het durt maar ene paar plaatjes en hij is Albino I, techno-rector van de techno-bisschoppen van de heilige industriële kerk, die onder meer verantwoordelijk is voor het maken van games die op alle bewoonde planeten van het universum ambitie teniet doen gaan, egoïsme promoten, en elke mogelijke uiting van onafhankelijkheid of creativiteit in de kiem smoren. Tja.

Blijkt een soort anti-engel slash kosmische vampier in het midden van het hele spel (heh) te zitten. Waar Albino dan maar een tijd mee moet meeheulen.

De familie, ondertussen, heeft kinders gekweekt, en is terechtgekomen op een planeet met Kzin-achtige wezens en hopla, allemaal de slavernij in. Maar niet getreurd: een tijdje later overwint Thark een kampioen en maakt één van de kinders de koningin (een soort grote leeuw met lang vrouwenhaar, zucht) helemaal dociel, en voor we het goed en wel beseffen is de hele familie baas van de planeet.

Dat is dus één van de dingen die mij het meest tegensteekt aan de hele reeks: de dingen gebeuren zomaar, zonder ook maar het minste realisme hatsoever. Een hele planeet of een hele beschaving is wegens één misverstand of één gevecht of één daad meteen bereid om iemand als god-koning te aanvaarden, of messias, of guru. Vergeet het dat er individuele opinies zouden zijn, of regels, of wat dan ook.

…En dan terug naar Albino, die naar het techno-Vaticaan trekt, alwaar hij na een horde robots verslaan te hebben de “suprême techno-pêre” vindt, “agonisant, entouré de ses techno-cardinaux, des techno-archévêques, des techno-abbés et des techno-cirurgiens”, en net op het unt om een bom te lanceren die niet één universum maar drie universa zal vernietigen. Binnen twintig seconden. Zucht.

Uiteraard slaagt hij erin om de bom onschadelijk temaken, en hopla, alsof er geen enkele andere vereiste was, is hij plots suprême techno-père, en gaat hij proberen dat anti-ding te verslaan. In het volgend boek. Gnn.